”Hele sevgi hususunda Celile müthiş bir kadındı, çünkü sevdiği anda saadetlerin en müthişini tattırmaya muktedir olan bu kadın, sevmediği andan itibaren hiç acımadan, hiç tereddüt etmeden, hiç utanmadan aldatabiliyordu.
Zaten Muhsin, Celile’nin sevdiği daha doğrusu sever göründüğü zamanlarda da samimi olarak nasıl duygularla hareket ettiğini takdir edemiyor, daha doğrusu onun samimiyetine hiçbir zaman inanamıyordu. Çünkü o, Celile’nin sevdiğine de inanmanın hatalı olduğu kanaatindeydi.
Çünkü Muhsin, onu hiçbir zaman anlamamıştı. Muhsin saya saya, hesap ede ede ve adeta, sanki hesap etmek için yaşamış olanların soyundan geliyordu.
Ve kendisi de, bütün hayatı seyrince her şeyi… bilaistisna her şeyi hesap ederek yapmıştı. Hayatında ani kararlara, çılgın hamlelere ve sürprizlere ufak bir yer vermemişti.
Hayatında hesap etmeden, düşünmeden kendi menfaatine en uygun ve kendi mantığına en muvafık geleni seçmeden hiçbir hareket yapmamıştı.
Celile ise hesapsız yaşamış olanların hayatlarında hesaba en ufak bir yer vermemiş bulunanların çocuğuydu.
Ondaki zahiri durgunluk, hiçbir zaman ölçülülük ve hesabilik değildi. O hayatında, hiçbir hareketini, bir hesaba istinat ettirerek yapmış değildi.
Nefsine ve her şeye karşı azami bir lakaydi içinde yaşamıştı. Ve yaptığı hareketlerin hiçbiri kendi menfaatine en uygun ve kendi mantığına en muvafık görünen şey değildi.
Otuz beş yaşını geçmekte olmasına rağmen Celile’de hiçbir hayat tecrübesi yoktu.
Çünkü otuz beş yaşına kadar Celile bu hayata dahil olmamış, Celile sanki yaşamamıştı.” (s. 168-169)
Derviş, Suat (2015). Çılgın Gibi, İthaki Yayınları, İstanbul.
Salutatorium 
Bir Cevap Yazın