Dante Alighieri – Her Karanlık, Şafağın Tohumlarını içinde Taşır

Hakikat yolculuğunda zamansız bir doğru yol rehberi: İ lahi Komedya

Yolunu kaybetsen de umudunu kaybetme

“Yaşam yolumuzun ortasında karanlık bir ormanda buldum kendimi, çünkü doğru yol yitmişti.”

                Doğru yoldan saptığını hissetmeyen, Tanrı’yı unutarak uykuya dalmış her insanın içinde kaybolduğu, kimi zaman çıkış yolunu bulduğu kimi zaman bulamadığı karanlık bir ormanı vardır.

                “Ben kimim, ne yapıyorum, ne için varım yapmam gereken en doğru şey ne?” çığlıklarına karşılık çıkılması gereken uzun yolculuk  bu karanlıklar ormanında başlar. Karanlıktır çünkü insanlık iyiyi, güzeli ve doğruyu bulmak için önce kötünün ve yanlışın ne olduğunu deneyimlemiş, günah işlemiştir. Işıktan ayrılarak yanılgılar ormanına düşüp kaybolmuştur. Bir tür uyku mahmurluğunun eseridir bu kayboluşu. Gözleri doğruyu seçemeyecek kadar uykuya açtır, bu yüzdendir  yanlış olana meyli. Oysa bir gün ışığa ulaşacak, doğruyu seçecektir. Ama bunun için önce karanlıklar  ormanından geçerek önceki yanlış  tercihlerinin  bedelini  ödemesi, kendi cehennemini yaşaması, neden gerçekten bir kez daha  yanlış  yapmaması, gerektiğini öğrenmesi gereklidir.

                Karanlık orman iyi ve güzeli ararken  duyulan kaygıları, hissedilen korkuları, yanlışlara çıkan yolları, acı veren kötü deneyimleri, yani kısacası insanın  kendi  yolunda  neyin  olmaması  gerektiğini  sembolize  eder.  Bu  kimine  göre  zevk  ve  eğlence  düşkünlüğü,  aldatmak,  savurganlık,  kimine  göre  ihanet,  hırsızlık,  haksızlık,  yalancılık  gibi erdemli  olmayan  davranışlardır.  Herkesin  karanlık  ormana  düşme  sebebi  farklıdır.  Ortak olan tek şey  kişinin  kaybolduğu  ormandan  çıkmasını  sağlayacak olanın  umut  olmasıdır.  Yolunu  kaybetse de  umudunu  kaybetmeyen  insanın  kendi  öz  kurtuluşu  için  hala  bir  şansı  vardır.

                Bireyin  içsel  arayışı,  varoluşunu  sorgulaması,  iyi  ve  güzel  araması,  bu  hayatta  ve  ebedi hayatta  mutluluğa  ulaşmak  istemesi  karanlığı  aydınlatacak  olan  yoldur  ve  bu  yol  ancak  o  ışığa  kavuşa bilme  umudu  taşıyanların  önünde  belirir.

                Dante’nin  Cehennemi’nin   girişinde  bahsettiği,  kaybolduğunu  belirttiği  karanlık  orman  da  böyledir.  Sonsuza  dek  karanlık  kalması  için  ise  hiç   ümidin  kalmamış  olması  gerekir.  Oysa   Dante’nin  gördüğü  bir  ışık  vardır.  Bu  Tanrı’nın  yol  gösterici  ışığıdır,  doğru  yolu  bulmak  için  izlemesi  gereken  rehberdir.

                Her  yol  bir  rehbere  ihtiyaç duyar.

                “İyiliğin  için  peşimden  gel, rehberin  olacağım,  buradan  alıp,  öncesi  sonrası  olmayan  bir  yere  götüreceğim  seni.”

                Dante’nin karanlık  ormanının girişinde  hissettiği  korku  ve  aydınlığa  çıkma   konusunda  içine  düştüğü  başaramama  kaygısına  karşılık  yolun   bir  kısmını  onunla  birlikte  yürüyecek  bir  rehberi  vardır:  Vergilius…  Aklın  ve  mantığın  sembolü… Dünyevi  tutkuları  aşan,  kötülüklerden  uzak,  mutluluğa  ulaşabilmek  için  gerçek  bir  yol   gösterici…

                Vergilius  her  insanın  kendi  karanlığından  çıkmak  istediğinde  yardımına  koşan  içsesidir.  Gerçek  mutluluğu  ararken  uzak  durması  gereken  yanlışları,  sapılmaması  gereken   yolları  söyleyen  rehberdir.  Çıktığı  her  yolda    ihtiyacı  olan  desteğidir.  Çünkü hiçbir  yol  rehbersiz  yürünmez.  Doğru  ve  erdemli  bir  yaşamın  yolu  doğru  bir  yol  haritasından  geçer.  Bunu  sağlayacak  olan  da  akıl  ve  mantıktır.

                “Bir  şehirden  diğerine  gitmek  için  gerekli  olan  doğrudan   ve  düzgün  bir  yoldur,  başka  bir  tanesi  yolu  uzatır,  farklı  yollar da  ya  biraz  uzaklaştırır  ya  da  biraz  yakınlaştırırlar.  İnsan  hayatında  da   ilerleme  aynı  şekildedir,  bazı  istikamet  en doğru  olandır,  bazısı  da  tamamen  yanlıştır,  bazısı  biraz  doğrudur,  bazısı  biraz  yanlıştır.  Doğru  yürümeyi  bilen  biri  yolun  sonuna  ulaşır  ve  huzura  erişir.”

                İnsan doğası  gereği  istek  ve  dürtülerine  yenilmeye,  yanlış  yola  sapmaya  meyillidir.  Yanlış  yaptığını  anlaması  ya  da  hata  yapmaması  içindir  bir  rehbere  olan   ihtiyacı.  Mantığın  izinden  gitmek  de  onu  hayatındaki  ve  yolundaki  tehlikelerden  koruyacaktır.

                “Eğer  yaşamak  canlı  olmaksa,  insanlarda  yaşamak  mantık  kullanmaksa ,  mantık  kullanmak  insan  olmaktır,  böylece  onu  kullanmaktan  uzaklaşmak  var  olmaktan  uzaklaşmaktır,  sonuçta  ölü  olmaktır.  Hayatın  amacını  düşünmeyen  insan,  aklını  kullanmaktan  vazgeçmiş  olmaz  mı? (s. 33-34-35-36).

Alighieri  Dante ( 2023 ). İlahi Komedya, Destek  Yayınları, İstanbul

Yorum bırakın

WordPress.com'da bir web sitesi veya blog oluşturun

Yukarı ↑