Ahmet Telli – Yangın Yılları (Harun’a)

 

ACININ ŞAFAĞINDA KALAN*

 

“Bir yenilginin hüzün şafağında kaldı

söndürülmüş fenerler gibi umutları

Yalnız mevziler değildi yitirdiği

susmuştu yüreğinde volkan

çekilmişti soğumuş kabuğuna

 

Korku ve bataklık korkusuydu

çöreklenmişti içindeki vadilere

Ve ölüm ki artık

acının şafağında göz kırpan bir ışıktır

ışıtır alnının kıvrımındaki teri

 

Ölüm yazgısından ağır, suskunun

beynindeki izdüşümü

Dev tınlamalarla doluyor

akşam olmaya görsün

anıların cehennemleşen saatleri

 

Tükenmiş yüreğinin çam kokulu

vadilerinden kaynayan billur sular

Kurumuş dereler, ağaçlar

Bezgin ceylanlar geziniyor şimdi

içinin kavruk çöllerinde

 

Suyu çekilmiş bir kuyudur artık içi

yıkık çıkrığında ağıtlaşır zaman

Biberli öyküsü anlatılır yenilgilerin

utanır kuşlar, utanır bahar

utanır tanıklığından gökyüzü

 

Yorgun atlar iner

akşamın alacakaranlığında vadiye

durup seyrederler bir zaman ufku

yenik süvarilerin utancı vurur

şehla gözlerine

 

Ve ölüm

acının şafağında parlayan bir yıldızdır

ağar usul usul umudun bağrına

ve sonra düşer cemrelerle

onurun dölyatağına” (s. 42-44)

 

Telli, Ahmet (2015). Yangın Yılları, Everest Yayınları, İstanbul.

 

 

*Ağırlığı her yeni gün çoğalan Harun hasretine…