ANTİ-OEDİPUS ÜZERİNE MÜLAKAT
(Felix Guattari ile birlikte)
…
G.D. – “Oedipus’un, hadımlığın, ölüm içgüdüsünün… vs. oldukça tekdüze ve hüzünlü bir uğultu olduğunu düşünenlere sesleniyoruz. Protesto eden bilinçdışlarına sesleniyoruz. Müttefikler arıyoruz. Müttefiklere ihtiyacımız var. Ve sanıyoruz ki bu müttefikler şimdiden oradalar, bizi beklemediler, artık yeter diyen, benzer yönlerde düşünen, hisseden ve çalışan çok insan var: Söz konusu olan moda değil, çok çeşitli alanlarda yöndeş araştırmaların yapıldığı daha derin bir “dönem havasıdır”. Örneğin etnolojide. Psikiyatride. Ya da Foucault’nun yaptığı: Yöntemimiz aynı değil, ama sanıyoruz ki bize önemli gelen her tür konuda, önceden çizdiği yollarda ona katılıyoruz. Öyleyse çok okuduğumuz doğru. Ama öylesine, biraz rastgele. Problemimiz kuşkusuz Freud’a ya da Marx’a bir dönüş değil. Bir kitapta aradığımız, kodlardan kaçıp kurtulan bir şeyi oldurma tarzıdır; akışlar, etkin devrimci kaçış çizgileri, kültüre karşı koyan mutlak kod çözme çizgileri. Kitaplarda bile Oedipusçu yapılar, soyut oldukları, figüratif olmadıkları ölçüde sinsi olan Oedipusçu kodlar ve bağlar vardır. İngiliz ya da Amerikan büyük romancılarda bulduğumuz şey, Fransızların nadiren sahip oldukları bir yetenektir; yeğinlikler, akışlar, makine-kitaplar, kullanışlı kitaplar, şizo-kitaplar. Bizim ise Artaud’muz ve yarı Beckett’imiz var. Kitabımız çok edebi olmakla eleştirilecek belki de, ama bu eleştirinin edebiyat öğretmenlerinden geleceğinden eminiz. Lawrence’ın, Miller’ın, Kerouac’ın, Burroughs’un, Artaud’nun ya da Beckett’in şizofreni hakkında psikiyatrlarla psikanalistlerden daha çok şey bilmesi bizim hatamız mı”(s.30)?
Deleuze, Gilles (2013). Müzakereler, (çev. İnci Uysal), Norgunk Yayıncılık, İstanbul.
Salutatorium 
Bir Cevap Yazın