ARIADNE’NİN YAKINMASI
“Kim ısıtır, kim sever beni daha?
Sıcak eller uzatın bana!
yürek mangalları uzatın bana!
Vurulup düşürülmüş, çırpına çırpına,
can çekişenler gibi, ayakları ovuşturulan,
sarsılmışım, ah! bilinmeyen ateşlerle yana yana,
titreyerek, sivri buzdan oklar karşımda,
sen peşimdesin, ey Düşünce!
Adlandırılamaz! Açıklanamaz! İğrenç!
Sen ey bulutların ardındaki avcı!
Yerle bir olmuşum senin şimşeklerinle,
sen alaycı göz, dikmişsin gözünü bana karanlıklarından!
Yatıyorum öyle,
kıvrılarak, çırpınarak, işkencesiyle
bütün sonsuz ezaların,
vurdun beni
sen ey zalim avcı,
sen ey tanınmaz — Tanrı…
…
Dionysos:
Aklını başına topla, Ariadne!
Küçük kulakların var, benim kulaklarım var sende:
bir akıllıca söz sok onların içine! —
Kişi kendini sevecekse, kendinden nefret etmesi gerekmez mi önce?..
Labirentinim ben senin…” (s. 67-77)
Nietzsche, Friedrich (2003). Dionysos Dityrambosları, (çev. Oruç Aruoba), İthaki Yayınları, İstanbul.
Salutatorium 
Bir Cevap Yazın