William Morris- Umudun Yolcuları

İyice büyümüştü şimdi dünya ve bir süre

önce kuşkulu ve donuk Düş sisinden bana

gülümseyen, net ve dehşet verici şeyleri

görüyordum. Yoksulların yoksul olduğunu,

yürekleri ya da umutları olmadığını

biliyordum; Ve zerre kadar kötülükle bile

baş edemeyecek durumda olduğumu

biliyordum; Bundan dolayı, bir insanın

düşüneceklerini düşünüyor, ve buruk bir

ruh haline bürünüyordum, ki orada, bir

timsalden başka, dünya da iyi olan hiçbir

şey yoktu; Ben aşık olduğum kadınla

karşılaşana değin, ve, o bana, insanların

bilgelere sorduğu gibi, Yalanlar dünyasında

gördüğü şeylerin kökenini ve anlamını

sordu. Ona bildiğim her şeyi anlattım,

ve beni bir insandan daha az kılan yükü

kaldırdı Anlattığım hikaye; ve o, benim

ayaklarımın yere basmasını sağladı.

Bundan dolayı, umudu ve yaşamı aramak

için keyfimizi geride bıraktık, Ve, bizim

Fransız’ın anlattığı gibi mücadelenin

közleri belki burada küllenmiştir diye,

Londra’ya geldik; Ve bizim öğretmenimiz

olup olmayacağını, ve öğrencilerinin

görevlerini tespit edip etmeyeceğini sormak

için ona yazdım. Ama mektup bana geri

geldiğinde üzerinde “ölü” yazıyordu, Ve

gördüğümüz her şeyi kendi gözlerimizle

görmek zorundaydık bundan sonra. Bu

nedenle baktık ve hayret ettik ve midemiz

bulandı kendimiz için değildi aslında.(s.33-34)

Morris, William(2007). Umudun Yolcuları, (çev. Buket Akgün), Otonom Yayıncılık, İstanbul.