“Bazen içinden şuna yakın bir şeyler düşünüyordu: bu yaşama tarzına bir nihayet vermeliyim; böyle dikkatsiz, serkeş, kimsenin aklına gelmeyen, benim de ne değiştirebileceğim ne de değiştirmek istediğim şeylerle meşgul olmak… Bu yeter artık. Beni öpücük ve ninnilerle avutacak yerde, hiç olmazsa kusurlarımı göstermek ve adam akıllı cezalandırmak daha yerinde olacak. Ne de olsa biz yeşil arabalarıyla köy köy dolaşan çingeneler değiliz ya! Bilakis Konsul Kröger, Kröger ailesine mensup ciddi kimseleriz… Ekseriya şöyle düşünüyordu… ” Neden böyle acayibim? Neden herkesle mücadele halindeyim? Neden hocalarımla aram açık ve diğer çocukların yanında yabancıyım? Bir de şu iyi ve alelade vaziyetlerini sağlamca muhafaza eden orta talebelere bakınız, bunları hocaları gülünç bulmuyor, şiir yazmıyorlar, sadece herkesin düşündüğü ve yüksek sesle söyleyebileceği şeyleri düşünüyor ve söylüyorlar… Bunlar ne kadar müsterih, herkesle ve her şeyle arası iyi olarak yaşamaktalar! Bu iyi bir şey olsa gerek… Fakat neyim var benim? Sonu ne olacak bunun?”
Bu kendini ve hayatla olan münasebetlerini tetkik ediş tarzı, Tonio’nun Hans Hansen’e karşı beslediği sevgi de mühim rol oynuyordu. Bir defa onu seviyordu, çünkü güzeldi, ve her noktada onun zıddı idi, Hans Hansen mükemmel bir talebe, şen bir yoldaş, ata biniyor, cimnastik yapıyor, bir şampiyon gibi yüzüyor ve herkese kendini sevdiriyordu. Hocalarının ona karşı şefkate yakın muhabbeti vardı; onu güzel adıyla çağırıyorlar ve her bakımdan teşvik ediyorlardı. Hanımlar ve beyler onu yolda durduruyor, Danimarka beresinin altında fışkıran keten sarısı saçlarının perçemini yakalıyor ve “Günaydın, güzel perçemli Hans Hansen” diyorlardı, “gene her zaman birinci misin? Annene, babana selam, güzel delikanlım…”
…Ah! senin gibi olmak.”(s.8-9-10).
Mann, Thomas (1967), Tonio Kröger, çev. Mehmet Karasan, Milli Eğitim Basımevi, İstanbul.
Salutatorium 
Bir Cevap Yazın