Dominique Lapıerre ve Larry Collins – Yasımı Tutacaksın

yasımı tutacaksın

<<Kardeşimin adam olmasını istiyordum. Bizlerden daha iyi bir yaşama kavuşabilmek için Don Carlos’un yanında kalıp okuma yazma öğrenmesini istiyordum. Tek dileğim babam gibi aklıbaşında ve saygıdeğer bir emekçi olmasıydı. Don Felix Monero’nun kahyasından iş dilenen, ırgat pazarının sefil işçilerinden biri olmamalıydı o.

<< Manuel ise, boğa diye tutturmuştu. Nereden geldi bu onun aklına, bilmem. Herhalde bizlerden öğrenmedi. Evimizde boğa lafı edilmezdi. Babam ömründe boğa güreşine gitmiş değildi. Ama kardeşim Manuel hiç kimseye benzemezdi. Onun tek tutkusu boğalardı.

<< Her şey, çarşafımızın yırtıldığını farkettiğim gün başladı sanırım. O günden sonra bir daha okula ayak basmadı. Geceleri çamurlu giysilerle eve döner ve sokaktaki çocuklar gene boğa görmeye gittiğini söylerlerdi.

<< Döverdim. Gücümün yettiğince şiddetle döverdim. Benden çok daha güçlü olduğu halde ses çıkarmaz ve hiç ağlamazdı. Asla özür dilemezdi. Bir köşeye çekilip surat asardı. Üzüldüğümü gördükçe kendisi de üzülürdü herhalde ki, ‘Bir daha boğalara gitmeyeceğim,’ diye söz verirdi. Üç dört gün sözünde durur, sonra yeniden başlardı. Her zaman bu böyleydi. Gübre kokan yırtık giysilerini durmadan yıkar, durmadan yamardım. Gene döverdim; ama hiç yararı olmazdı.

<< ‘Anlayışlı ol, Angelita, derdi. Bırak boğa güreşçisi olayım; o zaman sana bir araba alırım.’ ‘Zengin olacağım, hepiniz de bol bol yiyecek bulacaksınız.’ Yahut ‘Merak etme; hele bir torero olayım, bak nasıl saygı gören biri olacağım. O zaman kızın bir markiyle evlenecek’ derdi. Böyle çok laflar ederdi.

picasso - guernica

Pablo Picasso, Guernica (1938), İspanya İç Savaşında Nazilerin bombalaıdığı Guernica şehrini anlattığı tablosu

<< Hiçbir şey onu değiştiremezdi. Her defasında, bu son, artık okula gideceğim, diye söz verirdi. Ailemizde okur-yazar birinin bulunmasını öyle istiyordum ki. Ah! annem-babam görseler ne sevinirlerdi kimbilir. Aç kaldığımız günlerde yaptığım bütün işler, ev temizleme, çamaşır, tarla işleri ancak Manuel, Don Carlos’un okulunda kalsaydı bir anlam kazanacaktı. Ama her şey ters gidiyordu. Gözlerimde artık yaş kalmadı sanıyordum; o çekti; akıttı; hep boğaları yüzünden. Hiçbir zaman inanmadım boğalarına. Her gece dua eder, onun boynuzlardan uzaklaştırsın, bize geri versin ve bir serseri değil, babam gibi namuslu bir adam yapsın diye Meryem Ana’ya yakarırdım.

<< Sonunda, okula bir daha ayak basmayacağını anlayarak, gidip herkes gibi çalışmasını istedim. Ha duvara demişim, ha ona. Torero olacağım diyordu da, başka şey demiyordu. Önemli kişi olmak istiyordu. Bana sorarsanız, bugün daha az önemli biri olsaydı da, o devirde çalışsaydı, derim. İşler günden güne kötüye gidiyordu. Geceleri gizlice evden çıkıyor, sabahleyin dönüyor ve bütün gün uyuyordu. Bazen akşam eve döndüğünde, yatmış olduğu ot minderde kan lekeleri görürdüm.

<< Bir gün bacağından feci bir yarayla döndü. Her yanı kan içindeydi. Evde sadece biraz alkol vardı; yaranın üstüne boşalttım.Çok acıttı galibe, ama sesini çıkarmadı. Ben ağlıyordum. Ağlıyordum, çünkü kardeşimi böyle ağır yaralı gördükçe içim sızlıyordu. İnşallah alkol öyle canını yakar ki, bir daha boğa görmeye tövbe eder, diyordum.

<< O devirde Don Felix’in boğalarından nefret ettiğim kadar hiçbir şeyden nefret etmiyordum. Babam olsun, başkaları olsun, hep Don Felix zenginleşsin, boğalar yetiştirsin diye ömürleri boyunca çalışmışlardı. Savaş yıllarında, Don Felix’in boğalarını yedik diye bunca acı çekmiştik. Boğaları yüzünden köyün yarısını kurşuna dizdirmişti. Ve şimdi de, boğaları, kardeşimi öldürmeye çalışıyorlardı.

<< Kardeşim, o boğalar yüzünden kanlar içindeydi. Sanki Don Felix, ta yaşadığımız sefil odaya dek boynuzlarla kovalıyordu bizi.

<< Oh’ Tanrım, asla anlayamadım. Neden kardeşimin boğalara gitmesi gerektiğini asla anlayamadım!” (s. 191-193).