”Ev tamamıyla sessizdi. Nonna aniden önünde Andrey’in yüzünü net olarak gördü. ‘Hayat özgürce büyüyen asil bir ağaçtır. Onun üzerine süsler asmak çok saçma. Onlarsız güzel o!’ Bu sözleri kendisinden sonra takip eden genç sesi duydu…
Ağlamaya başladı. Gözyaşları Andrey için değildi. İyilik uğruna feda edilmiş kıymetli yaşamlar için miydi? Yaşlı adam üzüntüyle yıkılmış olduğundan mı? Hep iyilik olması gereken dünyada çok kötülük var diye mi ağlıyordu? Uzaktan bile duyumsadığı, kendisini hava gibi sarmalayan büyük aşk şimdi ebediyen kaybolduğu için mi, sadece boşluk kaldığı, kendisini artık yalnız hissettiği için mi ağlıyordu yoksa?
Bunların hepsi onu ağlatıyordu.” (s. 165).
Panova, Vera (2017). İleri Bakmak, (çev. Levent Özübek), Yazılama Yayınevi, İstanbul.
Salutatorium 
Bir Cevap Yazın