Ece Temelkuran – İyilik Güzellik

“Gerçek hikâyeler iyi bitmeyebilir. Çünkü gerçeğin sevilmek, beğenilmek, ‘umudu dürtmek’, bizi ikna etmek veya daha çok izlenmek ya da okunmak gibi bir derdi yoktur. Gerçek, tasasızdır. Aklına geldiği gibi devam eder işine. Gerçeğin umut vermek diye bir görevi de yoktur. Biz o yüzden yazarız, film çekeriz, şiir yazarız, resim yaparız. Dünyanın gerçekliğine insanın kendi gerçekliğini katabilmek, toplam gerçekte insan aklının, insan ruhunun yaratabileceği güzelliklerle, umuda, iyiye, doğruya yer açabilmek için. İnsan, dünya gerçekliğine müdahale etmeye kalkışan, buna inanmış, bunda inat eden tek canlı türüdür. Ve bir kayayı durmadan tepeye tırmandıran, aşağıya yuvarlandıkça yeniden yukarı iten Sisifos için Albert Camus’nün dediği gibi onu ‘mutlu hayal etmek gerekir’. Gerçek, mutlu değildir. Biz onu hayal ederek, hayalimizi ona dayatarak değiştiririz. Bu yüzden insan olmak meselesi, inat etmek meselesidir.

Şimdi dışarıda kavga var. Giderek de sertleşecek. Kitap bütün bu gürültünün neresinde duruyor peki? Neresinde durmalı? Dışarıdaki gerçeklik ile kitap okuduğumuz ve sonra o kitaplarla tatlı, kırılgan Instagram fotoğrafları çektiğimiz battaniyeli, çiçekli odaların arasında bağlantı ne? Edebiyatı dışarıdaki seslere kulaklarımızı tıkamaya yarayan huzurlu bir oda olarak tasarlamak sürdürülebilir bir inat mı? Edebiyat, dışarıdaki hayat karışınca kendimizi kilitlediğimiz ve korku içinde zamanın geçmesini beklediğimiz bir panik odası mı?

Zamanın en berbat şakası şu: Zaman, ömre eşit. Zamanın geçmesini beklemek ömrün geçmesini beklemek, aslında bir an önce ölmeyi istemek demek. Bu gerçek, insanlarda bazen zorlama bir aldırışsızlık yaratıyor: ‘Benim bir tek ömrüm var. Onu da böyle hırgür içinde geçiremeyeceğim,’ diyor bazıları.

     Şu cümle gerçeği ifade ediyor:

‘Bir tek ömrüm var.”* (s. 20-21)

*Gürültüde Okumak’tan…

Temelkuran, Ece (2017). İyilik Güzellik, Can Yayınları, İstanbul.