Acı Kök Yağmurun Tadında’dan…
“Beni yalnızken gördüğü zamanlar daha sevinçli, beni yalnızken görmek istiyor, farkındayım. Ama beni yalnızken görmeğe alışırsa bir çeşit kaçmaya gitmiş olacak, onu istemiyorum. Kaçmamalı, bilenmeliyiz. Kaçan insanlardan söz açmıştık bir gece, bana «bulmağa hazırdın» dediği gece, kaçanlar var demiştik, bir de sığmak bulanlar, sığmağı bulanlar onu aramış olanlar, arayarak göklerin altında dolaşmış olanlar. Bir de kaçanlar var ama, nereden kaçtığını belki bilen ama nereye kaçtığını hiç bilmeyen insanlar. Onlara neden yaklaşalım, neden onlara benzeyelim. Kaçmaya benzeyen bir şey yapmamalıyız. Yalnız kalmanın mutluluğu içinde bu mutluluğu kaçmağa değer bulmamalıyız. Ben de kaçmak istediğini duvarım arasıra. Bendim geçenlerde ona —Talhaya— anamla konuşurken ona —anama— geçmiş günlerinden söz ettirmemeğe çalışmasını söyleyen, onlardan söz açtığı zaman tatlılıkla, kararlılıkla sözü başka yere getirmesini söyleyen. Anam geçmiş günlerini ancak gözyaşlarıyla anar, üzülmemesi için ben de konuşturmam onu konuşturulmamağa da üzülüyor ama ötekine üzüldüğü ölçüde değil. Talhadan da aynı şeyi istedim. Ama bunu isterken, Talhanın bu sözlere, bu geçmişe yabancı kalmasını da istemiş olmuyor muydum? Ben de kaçmak istiyorum ara sıra. (bildiklerimden bilmediklerimden) Ben de kaçmamalıyım. Sığmağı bulduktan sonra…” (s. 243-244)
Karasu, Bilge (1963). Troya’da Ölüm Vardı, Forum Yayınları, Ankara.
Salutatorium 
Bir Cevap Yazın