(6 Ağustos 1945)
Hedef Hiroşima
“Atom saldırısı için uygun görülen şehirlerin listesi çıkarıldığında Truman’ın bu isteği titizlikle dikkate alınmıştı. Hazırlanan listede beş şehir seçildi: Kyoto, Hiroşima, Kokura, Nagazaki, Niigata.
Birinci hedef olarak, Kyoto seçilmişti. Burası askeri bir çalışma merkeziydi. Fakat, Kyoto’nun ayrı bir özelliği daha vardı ki, bu özelliği dini bir ziyaret yeri oluşundan meydana gelmekteydi. Bu husus dikkate alınarak, Kyoto’dan vazgeçildi. Niigata ise, çok uzak düşmekteydi. Dolaysıyla bu şehirden de vazgeçildi. Doğrusu, Kyoto ve Niigata gerçekten şanslı şehirlerdi…
Bu hedefler sakıncalı görülünce listeden çıkarıldığı ve birinci hedef olarak Hiroşima seçildi. İkinci hedef ise, Kokura idi. Ne var ki, daha sonra Kokura’da, hava muhalefeti sebebiyle, şanslı iki şehrin saflarında yer almıştı. Üçüncü hedef olarak tespit edilmiş olan Nagazaki’ye gelince, Nagazaki, Kokura’nın yerine geçerek, talihsiz Hiroşima’nın acı kaderine ortak olacaktı.
Washington’daki genel karargah, atom saldırısı için en elverişli Japon şehrini belirlemeye çalışırken, diğer taraftan, Los Alomos Nükleer Merkezi’ndeki gerekli malzeme, deniz ve hava yolu ile Saipan’a gönderilmişti.
Tinian hava üssünde ise, uzun menzilli B-29 tipi 3 süper, ağır bombardıman uçağı bu önemli görev için hazır beklemekteydi. Enola Gay adlı birinci uçak, bomba boşluğunda, 5 milyon dolar değerinde dehşet verici canavarı taşımakla görevliydi. Bir başka ifadeyle de, o kahredici saldırıyı bu uçak yapacaktı. İkinci uçak seyyar bir laboratuvar haline sokulmuştu. Görevli, çok hassas ölçü aletleriyle ilk defa atılacak olan bu korkunç bombanın tesir derecesini inceleyecekti. Üçüncü uçağın görevi ise; cehennemi infilakın filmlerini çekmekti ikinci ve üçüncü uçaklarda silah olarak, sadece makineli tüfekler vardı ve kendi görevlerinin yanı sıra, Enola Gay’ı eskortlama işi de bu uçaklara düşmekteydi.
Enola Gay’ın 9 kişilik mürettebatı vardı.
Dünya savaş tarihinin en dehşet verici trajedisinde fiilen rol alacak olan bu talihsiz havacılar şunlardı:
1- Paul W. Tibbets – ‘Uçağın Kumandanı’
2- William S. Parsons – ‘Uçuş esnasında, bombaya son bakımı yapan bu kişi, sonradan Tuğamiral olmuştur.’
3- Enola Gal – ‘Uçağın bakım subayı’
4- John Porter – ‘Kaptan Pilot’
5- Robert Lewis – ‘İkinci Kaptan Pilot’
6- Jacob Beeser – ‘Radar savunma subayı’
7- Thomas W. Firebee – ‘Bombayı hedefe atmakla görevli’
8- Richard Nelson – ‘Uçuş Mühendisi’
9- George Caron – ‘Telsizci Er Çavuş’
Soldaki ‘Tibbets’ ve sağdaki Hiroşimaya atılan bomba ‘little boy’
Bu tarihi görevin ayrı bir özelliği de şuydu: Aylarca gayet titiz ve yıpratıcı bir eğitime tabi tutulan üç uçağın mürettebatı da, ‘3 kişi hariç’ nasıl bir görev için eğitildiklerini kesin şekilde bilmiyorlardı, uçuş esnasında bile, ne türde bir silah taşıdıklarından habersizdiler.
Bu esrarengiz görevin ve taşınan silahın gerçek mahiyeti hakkında sadece 3 kişinin bilgisi vardı ki, onlar da şu şahıslardı:
Albay P.W. Tibbets, Albay T.W. Firebee ve Yüzbaşı W.S. Parsons. Diğerleri ise, gerçek görevlerini ancak son anda, Albay Tibbets’in açıklamasıyla öğrenebileceklerdi” (s. 306-307).
Dabağyan, Levon Panos (2004). Pearl-Harbor’dan Hiroşima’ya, Kum Saati Yayınları, İstanbul.
The Telegraph’ın Hiroşima Bombası Görüntüleri Arşivi
Salutatorium 
Bir Cevap Yazın