“[İng. being in itself; Fr. etre en soi]. Varoluşçu felsefenin kurucusu Sartre’ın, dış dünyada varolan cansız şeyler, nasılsa öyle olan somut varlıklar ve bu arada, tıpkı cansız nesneler gibi, pasif olup etkinlikten kaçınan, sorumluluk yüklenmeyen insan varlıkları için
kullandığı terim.
Buna göre, kendinde varlık, farklılaşmamış, hiçbir özelliği olmayan, kaba varoluştur. O, zamandışı olup, değişmezdir; ne edilgenlik, ne de etkinliktir. Ne zorunlu ne de mümkün olan, hem olumsuzlamanın ve hem de olumlamanın aynı derecede ötesinde olan kendinde varlık, saf olumsallıktır.
Kendinde-varlık deyimi, Sartre’ın varorluşçu felsefesinde ikinci olarak insanın, her eylemde özgür seçimin, özgür bir iradenin ürünü olan kararların söz konusu olduğunu görmezden gelerek, bir nesne, varolan sıradan bir şey gibi davranması durumu için kullanılır. Buna göre, kişi, kendisine ve başkalarına karşı olan sorumluluğundan ve dolayısıyla bezginlikten, boğuntudan, sıkıntı ve iç daralmasından kaçınmak için, kendisini aldatarak. dünyadaki herhangi bir şey, cansız bir nesne gibi olduğu zaman, kendinde varlık haline gelir” (s. 505).
Cevizci, Ahmet (1999). Paradigma Felsefe Sözlüğü, Paradigma Yayınları, İstanbul.
Salutatorium 
Bir Cevap Yazın