“Bir gün konuşurlarken, insanların neden ressam olduklarını sordu ona. ‘Çünkü o tabloları satın alanlar var da ondan,’ diye yanıtladı onu Amelia. ‘Ama herkesin resmi satılmıyor,’ dedi Ginia, ‘ya hiç satamayan ressamlar ne yapar?’
‘Bu da ötekiler gibi bir zevk,’ dedi Amelia, ‘ama onlar aç kalıyor.’
‘Bundan keyif aldıkları, tatmin oldukları için resim yapıyorlar demek,’ dedi Ginia.
‘Bundan zevk alıyorlar. Sen bir elbise diksen sonra bunu giymez misin? İçlerinde en kurnazı Rodrigues, çünkü kendine ressam havaları veriyor ama elinde şimdiye
dek bir fırça gören olmamıştır.’
Tam da o gün kahveye geldiklerinde Rodrigues’in bir masada oturmuş, defterine resim çizmeye koyulduğunu gördüler. “Ne yapıyorsun?” diyen Amelia, kâğıdı önünden çekiverdi. Ginia da ona merakla bakıyordu, ama bütün görebildikleri bir erkeğin göğüs kafesine benzer bir şeydi. ‘Bu nedir, marul mu?’ dedi Amelia. Rodrigues, ne evet ne de hayır dedi, kızlar delikanlının kâğıtlarını karıştırmaya başladılar; pek çok resim çizmişti. Kimi iskelet ağaca, kimi gözsüz bir yüze benziyordu, kara çizgilerle tarama yapılmıştı; bu yüzden de yüz mü peyzaj mı anlaşılamıyordu. “Bunlar geceleyin, incecik bir ışıkta çizilmişe benzeyen nesneler,” dedi Amelia. Rodrigues ona gülüyordu, ama Ginia öfkeden çok, bir acıma duygusuna kapılmıştı.
‘Güzel hiçbir şey yok,’ dedi Amelia, ‘benim böyle bir portremi yapsan, seninle selamı sabahı keserdim.’
Rodrigues, hiçbir şey söylemeden bakıyordu ona.
‘Güzel bir model, senin elinde harcanır gider,’ dedi Amelia. ‘Sen modellerini nerede buluyorsun? Burada mı?’
‘Ben model kullanmam,’ dedi Rodrigues. ‘Ben kâğıda saygı duyarım.” (s. 45-46)
Salutatorium 
Bir Cevap Yazın