“Görüştüğümüz kadınların hemen hepsi bir mağdur kimliği taşıyordu. Yoksulluk, şiddet, sapkınlık, çocuklarına yönelik eziyet hayatlarının neredeyse olağan parçaları haline getirmişti. Bu durumdan kurtulmak için de mücadelelere girişmiş hemen hepsi aynı yolları denemişlerdi. Sırasıyla baba evine, polise, mahkemeye gidip de eli boş dönenler hatta intiharı bile deneyenler vardı.
Kadınların ilk anda gittikleri yer baba eviydi. Bazısı birkaç gün, bazısı ise neredeyse bir yıl kaldıkları evlerinden kocalarının evlerine dönmeye zorlandıklarını söylediler. Cinsel şiddeti gizleyip, gördükleri kaba kuvvetten şikayet eden kadınlar boşanma kararlarına babalarından ‘Gelinlikle çıkan kefenle girer’, elleriyle memelerini işaret eden analarından ise ‘Buradan emzirdiğim zehir, buradan emzirdiğim haram olsun,’ yanıtını almışlar.” (s. 18)
Hürtaş, Sibel (2014). Canına Tak Eden Kadınlar Kocalarını Neden Öldürdüler?, İletişim Yayınları, İstanbul.
Salutatorium 
Bir Cevap Yazın