“Söylem Foucault’da genel olarak, farklı alanlara ait olabilen, fakat her şeye rağmen ortak çalışma kurallarına uyan bir ifadeler birliğini gösterir. Bu kurallar dilbilimsel ya da biçimsel değildir, ama onlar tarihsel olarak belirlenmiş belirli bir sayıdaki bölmeyi yansıtırlar (en büyük akıl/akıldışı bölmesi örneğin). Özel bir döneme özgü olan ‘söylemin düzeni’ o halde hem ilkesel ve düzenli bir işleve sahip olur, hem de bilgi, strateji ve pratik oluşumları arasında hakikatin örgütlenme mekanizmalarını ortaya koyar” (s. 114).
“Pratiklerin ve stratejilerin lehine, söyleme ilişkin temanın 1971’den sonra görünürdeki terk edilişi, Foucault’nun arkeolojiden ‘bilginin hükümranlığı’na geçiş olarak betimlediği şeye uygun düşer: asla sadece bir söylemsellik rejiminin ve onun muhtemel hiçe sayılışının betimlenmesine değil, fakat ‘bu büyük söylem tipleri ile onların ortaya çıkışlarının tarihsel, ekonomik ve politik koşulları arasında var olan ilişkinin’ analizine. Oysa gerçekte arkeolojiden soykütüğüne metodolojik geçişi sorunsallaştırmaya yeniden yönelen bu yer değiştirme, aynı zamanda onların ortadan kalkış koşulları sorununu da ortaya koyma olanağını verir. O halde, 70’li yıllardan beri Foucault’da her zaman var olan, direnme pratikleri temasının gerçekte söylemsel bir başlangıcı vardır” (s. 116).
Revel, Judith (2012). Foucault Sözlüğü, (çev. Veli Urhan), Say Yayınları, İstanbul.
Salutatorium 
Bir Cevap Yazın