“[İng. maxim; Fr. maxime; Al. maxime] Genel olarak bir bireyin benimseyebileceği ya da bireye, eylemlerinde iyi bir yol gösterici olarak kabul etmesi tavsiye edilen davranış kuralı. Mantıktaki, genel bir kabul gören iddia ya da kural. Kant’ın ahlak felsefesinde, ahlaki özne için geçerli olduğu görülen pratik bir ilke.
Söz konusu anlamı içinde, maksim pratik bir yasadan farklılık gösterir, çünkü pratik yasa nesnel olarak ya da tüm akıllı varlıkların iradeleri için geçerli olan yasa olarak görülür. Kant’a göre, ahlak aynı zamanda iradenin öznel maksimi haline gelen nesnel yasalardan oluşur. Bundan dolayı, o ahlaksal buyruğunu ‘Maksimin herkes için geçerli bir evrensel yasa olacak şekilde eyle!’ diyerek ifade etmiştir” (s. 567).
Cevizci, Ahmet (1999). Paradigma Felsefe Sözlüğü, Paradigma Yayınları, İstanbul.
Salutatorium 
Yorum bırakın