“Burada artık kişi nasıl kendisi olur sorusuna asıl yanıtı vermeden geçemem. Kendini saklama ve bencillik sanatının baş yapıtına değiniyorum böylelikle… Varsayalım ki ödev, ödevin amacı, yazgısı ortalamanın hayli üzerindedir; bu durumda kendini de ödeviyle aynı zamanda fark etmek en büyüğü olur tehlikelerin. Kişinin kendisi olmasının koşulu, kim olduğunu hiç mi hiç bilmemesidir. Bu açıdan bakınca, yaşamdaki yanlış adımların, ara sıra sapılan yan yolların, yanlış yolların, gecikmelerin, “alçak gönüllülük”lerin asıl ödevden uzak başka ödevlere verilen emeğin, hepsinin de kendilerine göre bir anlamları, değerleri vardır. Bunlarda büyük bir akıllılık, belki de en üstün akıllılık kendini gösterebilir: Yok olmaya götüren bir yoldur burada nosce te ipsum*; oysa kendini unutmak, yanlış anlamak, küçültmek, daraltmak, ortak değerde yapmak sağduyunun ta kendisidir. Törel deyişle: İyilikseverlik, başkası için yaşama ve benzerleri, en sert bencilliğin sürdürülmesinde koruyucu önlem olabilirler, işte budur kendi kurallarıma, kanışlarıma karşı o “çıkar gözetmeyen” dürtülerden yana olduğum ayrık durum: Bencilliğin, kendini sıkıya koymanın hizmetindedirler burada. Bilincinin bütün yüzeyini – ki bilinç bir yüzeydir- herhangi bir büyük buyruktan uzak tutmalı insan. Büyük sözlerden, büyük davranışlardan bile sakınmalı! Hepsi de içgüdünün kendini çok erken “bilmesinden” doğacak tehlikeler”(s.36-37).
Nietzsche, Friedrich (2011), Ecce Homo, (çev. Can Alkor), Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları, İstanbul.
*Kendini tanı.
Salutatorium 
Bir Cevap Yazın