“Hay bin Yakzan’ın kendisi ile hayvanlar arasında gözlemlediği biçimsel ve türel ayrımlar konusundaki düşünceleri uzadıkça uzadı. Artık yaşı yediye yaklaşmıştı. kendisinde eksik ya da büsbütün olmayan , bu yüzden zararını çektiği organ ve araçların tamamlanmasından bütünüyle umudunu kesti.
Açıklık sorununa bir çözüm olmak üzere önünü geniş yapraklarla örttü. Sarmaşıklardan bir kuşak yaparak beline bağladı ve bir kısmını kuyruk işlevi görmek üzere arkasına sarkıttı. Ne ki yaprak ve sarmaşıklar kısa sürede kuruyup dökülüyordu. Bu nedenle daha dayanıklı olabileceğini düşündüğü şeylerle örtünmeyi denedi. Bunların da tümü çok kısa bir zaman sonra aynı akıbete uğruyordu.
Bu sıralarda ağaç dalından kendine bir sopa yaptı. Ucunu sivrilttiği bu sopa ile zayıf hayvanlara saldırmaya, saldırganlara karşı da kendini savunmaya başladı. Düşünerek elleriyle bu gibi şeyler yapabileceğini anlayınca gözünde kendi yeri ve değeri önem ve ayrıcalık kazandı. Ellerinin hayvanların ellerinden daha üstün ve becerikli olduğunu anladı. Sopayı elleriyle yapmış, gizlenmesi gereken yerlerini onunla örtmüştü. Daha önceleri gıpta ettiği, kendisinde de olmaların istediği hayvanlarınkine benzer doğal araç ve silahlara gereksinimi yoktu. Gereken şeyleri düşünebilir, elleriyle de yapabilirdi” (s. 87).
İbn Sina, İbn Tufeyl (2007). Hay bin Yakzan, (çev. M. Şerefeddin Yaltkaya, Babanzade Reşid), YKY, İstanbul.
Salutatorium 
Bir Cevap Yazın