“RAHATI KAÇAN AĞAÇ
İnsan, sevdiği birini tükenmiş görmek istemez. Onda, her zaman, yeni şeyler bulmak, o ana kadar keşfedilmemiş cepheler keşfetmek ister. Hem de çok sevdiğim Melih Cevdet’te son günlerde böyle yeni taraflar bulup sevindim. Onun aşağı yukarı bütün şiirlerini yazıldıkları günden beri bilir, o günden beri seve seve okurum. Ama, buna rağmen, o şiirlerin benim için meçhul kalmış tarafları varmış. Bunu RAHATI KAÇAN AĞAÇ adlı kitabını okuduktan, yani bütün şiirlerini bir kere daha toplu halde gördükten sonra anladım. Melih Cevdet’in en çok üstünde durduğu temalardan biri de meğer saadetmiş. Bir aralık Oktay Rifat’la birlikte Saadet Şiirleri yazmışlardı. Bir başka şiiri de,
Ben güzel günlerin şairiyim,
Saadetten alıyorum ilhamımı.
diye başlıyordu. Son şiirlerinde bu temayı, Saadet kelimesini kullanmadan işliyor. Bu arada kendine göre, bir de gerçeğe ermiş. Kendime Göre demiyor da Kendine Göre diyorum. Korkuyorum çünkü; olur da yanılırım. Ama ne yalan söyliyeyim, ben de onun gibi düşünüyorum. Melih Cevdet, bütün ıstırapların cemiyet hayatından geldiğine inanıyor.
Geçim kaygıları olmasaydı, insanların birbiriyle olan münasebetleri ve bununla birlikte, bir takım cemiyet müesseseleri olmasaydı insanlar ıstırabı tanımazlardı. O müesseselerden biri dildir. Dil, saadeti bilmeyen milyonlarca insana saadet kelimesini öğretmiştir. Bu kelimeyi öğrenen insan, onu bilmeyene nazaran biraz daha bedbaht, biraz daha mustariptir. Larochefoucauld da buna benzer bir söz söylemiş. ‘Öyle insanlar vardır ki demiş, aşktan bahsedildiğini duymasalardı aşık olmazlardı.’ Bir başka kitapta da şöyle bir şey okumuştum:
‘Saadet ya paradır, yahutta onun parada olduğunu bilmemekte. Saadet para mıdır değil midir, bir şey diyemem. Ama herhalde saadet onun nerede olduğunu bilmemektedir.’
Melih Cevdet Rahatı Kaçan Ağaç adlı şiirinde mesut bir ağaçtan bahsediyor. O ağaç mesuttur; çünkü saadet kelimesini bilmiyor. Sadece, tabiat içinde yaşıyor. Tabiatsa güzeldir, sevilir; tabiat içinde, ancak mesut olunur. Halbuki insanlar içinde yaşayan, insanlardan gönül çekmeyi, dert çekmeyi öğrenen insan kolay kolay mesut olamaz. Ağacı, kuşu, karıncayı kıskanır. Melih Cevdet de aynı kıskançlığı duyuyor. Rahatı Kaçan Ağaç adlı şiirini şöyle bitirmiş:
Ona bir kitap vereceğim
Rahatını kaçırmak için
Bir öğrenegörsün aşkı
Ağacı o vakit seyredin.” (s. 127-128)
Veli, Orhan (1969). Denize Doğru- Düz Yazıları, Varlık Yayınları, İstanbul.
Orhan Veli Kanık, Şinasi, Oktay Rifat, Melih Cevdet Anday
Salutatorium 
Bir Cevap Yazın