“Yaşam öykümün dışa dönük yanının hep olayların odak noktasında yer almasına karşın, iç dünyamdaki bu kopuşa 1960’a kadar sadık kaldım. Ancak pek az Yunanlı’nın yaptığı bir şeyi yaparak, ekmeğimi ve tedirginliklerimi hep insanın en iyi deyişle halk diye nitelendirebilecekleriyle paylaştım. Bir cebimde Kavafis, ötekinde Brahms’la, illegalliği, çarpışmaları, hapisleri ve sürgünleri, sözünü ettiğim sanatçılara ilişkin en küçük bir bilgileri bulunmayan esnafla, tamirciyle, tarla işçisiyle, balıkçıyla yaşadım. Şizofrenik bir yaşamdı hiç kuşkusuz. Ama, kendime iki öğretmen bulmuştum. İki Yunanlı, bana yol göstericilik eden iki büyük düşünce adamı: Kostis Palamas ve Dionisios Solomos. Resmi Yunanistan, onları ‘ulusal şairler’ yapmak peşindeydi. Ama sorumlular, bu ‘mevkiye’ getirmek istedikleri insanların kim olduklarını biliyorlar mıydı acaba? Gençliğimde, Allah emri olarak ben de Nietzsche’yi okumuştum. Özellikle Tragedyanın Doğuşu’ndan çok şey öğrendim. Ama ‘Nietzsche Ruhu’ diye adlandırılan şeyi önce kendi içimde, benliğimde -ki bu ben, hayatta kalabilmek için kendini savunmak zorundaydı- daha sonra da Palamas’da buldum:
Farklılar arasında farklı olan, benim. Seçkinlerin hapishanesinde seçkin olan, benim… Yapayalnız ve yükseklerde. Eğil ve halkla halk ol. Çünkü o koparılması kolay, ruhlarını teslim etmiş çiçekler de öyle, ilerle vahşi atının üstünde, düğün çiçeklerin herkesin yaşamıyla birlikte o çirkin yaşamı da doğurmakta… Ve yıldız olan, senin köle ve çirkin yanın, senin kadının, yaşamın ve herkesin yaşamı. Yabancı, bu kadınla birlikte yine gitmektesin beyaz aygırının üstünde, tıpkı bir yıldırım gibi, topraklardan geçerek ve çevrende Hozanna diye haykıran halk, bir deprem…” (s. 137)
Theodorakis, Mikis (1990). Yapayalnız Kalacaksın Gecenin Ortasında (Yaşamım ve Müziğim), (çev. Ahmet Cemal), Can Yayınları, İstanbul.
Kostas Palamas (1859-1943)
Salutatorium 
Bir Cevap Yazın