“…Köpek balığı marlinin kafasını bıraktı ve yuvarlanarak uzaklaştı. Gelen sürüden sonuncu köpek balığıydı bu. Artık onların yiyebilecekleri bir şey kalmamıştı.
İhtiyar adam şimdi soluk alamıyordu. Ağzında acayip bir tad duyuyordu. Bu bakır gibiydi ve tatlıydı. Bir an bu taddan korktu. Ama fazla değildi bu.
Okyanusa tükürerek, <bunu yiyin, galano’lar> dedi. <Ve bir insan öldürdüğünüzü hayal edin.>
Seascape near Les Saintes-Maries-de-la-Mer by Vincent van Gogh, 1888.
Artık sonunda yenilmiş olduğunu biliyordu. Çaresi yoktu bunun. Kıça döndü ve yekenin çentik çentik ucunu, dümendeki deliğe uydurdu. Çuvalı omuzlarına örttü ve kayığı rotasına soktu. Artık tekne hafiflemişti, öyle seyrediyordu. İhtiyar adamın ne bir düşüncesi ne de herhangi bir hissi kalmıştı. Böyle şeylerle bütün ilişkisi kesilmişti artık. Bağlama limanına kabil olduğu kadar doğru dürüst ve zekice bir şekilde erişebilmek için yelkenli kayığı yönetiyordu. Gece, birinin sofrada kırıntıları toplaması gibi, köpek balıkları leşe saldırdılar. İhtiyar adam onlara aldırmadı. Dümen kullanmaktan hiçbir şeye aldırmıyordu. Sadece kayığın artık yanında büyük bir ağırlık olmadığı için ne kadar hafifçe ve güzelce seyrettiğinin farkındaydı.” (s. 96)
Hemingway, Ernest (1974). İhtiyar Adam ve Deniz, (çev. Gönül Suveren), Altın Kitaplar Yayınevi, İstanbul.
Fishing Boats On The Beach by Vİncent Van Gogh, 1888.
Salutatorium 
Bir Cevap Yazın