“Hume’un toplum hakkındaki geliştirdiği kavrayış, bu bakımdan çok kuvvetlidir. Bize sırf yararcıların değil, Doğal Hukuka karşı çıkacak bir çok hukukçunun da yeniden ele almaktan başka bir şey yapmadığı bir sözleşme eleştirisi sunar. Temeldeki fikir şudur: Toplumun özü yasa değil kurumdur. Yasa aslında girişimlerin ve eylemlerin sınırlandırılmasıdır ve toplumun yalnızca olumsuz yanını hesaba katar. Sözleşmeci teorilerin hatası, bize özü yasa olan, önceden varolan bazı doğal hakları güvence altına almaktan başka amacı olmayan, sözleşmeden başka kökeni olmayan bir toplum sunmalarıdır: Olumlu olan toplumsalın dışına, toplumsal ise başka bir tarafa, olumsuzun, sınırlandırmanın, yabancılaşmanın tarafına konmuştur. Hume’un doğa durumu, doğal haklar ve sözleşme hakkında yaptığı bütün eleştiri, problemi tersine çevirmek gerektiğini göstermeye dayanır. Yasa kendiliğinden yükümlülüğün kaynağı olamaz, çünkü yasanın yükümlülüğü yararlılık varsayar. Toplum önceden varolan hakları güvence altına alamaz: İnsan toplum içinde yaşıyorsa bunun nedeni tam da onun önceden varolan haklarının olmamasıdır”(s.36-37).
Deleuze, Gilles (2008), Ampirizm ve Öznellik (Hume Açısından İnsan Doğası Üzerine Bir Deneme), (çev. Ece Erbay), Norgunk Yayıncılık, İstanbul.
Salutatorium 
Bir Cevap Yazın