“Sanki hiç durmayacaklarmış, sanki zaman diye bir şey yokmuş, dünya bir ışık çemberi ve rengarenk atlardan ibaretmiş gibi geliyordu hepsine.
Gün batıda soldu ve akşam karanlığı çöktü yavaşça. Ama daha hızlı, daha hızlı, ağaçları gökyüzünden ayıramaz hale gelene dönmeye devam ettiler. Tüm dünya uğuldayan bir topaç gibi dönmekteydi etraflarında.
Jane, Michael, John ve Barbara, hiçbir zaman dünyanın merkezine bu denli yakın olmayacaklardı bir daha. Ve sanki bir şekilde bunun farkındaydılar.
Çünkü alacakaranlıkta etraflarında dönmekte olan dünyayla birlikte dönmeyi sürdürürken, kalplerindeki ses: ‘Bir daha asla! Bir daha asla!’ diyordu hiç durmadan.
Sonra, ağaçlar tekrar bulanık, yuvarlak bir şekil haline, gövdeleri de tekrar fark edilir hale geldi. Gökyüzü tekrar yerine yükseldi. Atlar, yavaşladı ve atlıkarınca durdu sonunda.” (s. 271)
Travers, P. L. (2003), Mary Poppins, (çev. Özgür Kale), Sosyal Yayınlar, İstanbul.
Salutatorium 
Bir Cevap Yazın