“Fazla bir kanım yok öyle. İnsan, bir yaşamın sonunda, bir tek gerçeği kesin olarak öğrenmekle yıllar geçirdiğini anlar. Ama bir teki, apaçıksa, bir yaşamı yönetmeye yeter. Bana gelince, benim de birey üzerinde bir sözüm var söylenecek. Bundan katı bir biçimde, hatta gerekirse uygun bir horgörüyle söz etmeli.
Bir insan söylediği şeylerden çok söylemedikleriyle insandır. Söylemeyeceğim çok şey var. Ama kesinlikle inanıyorum ki bireyi yargılamış olan tüm insanlar bizden çok daha az deneyle yapmışlardır bunu. Us, coşku veren us, göstermesi gerekeni önceden sezmiştir belki de. Ama çağ, yıkıntıları ve kanı açık gerçeklerle dolduruyor gözlerimizin önünü. Eski halklar, hatta daha yenileri bizim makine çağımızdan önce yaşamış olanlar, toplumun ve bireyin erdemlerini teraziye koyabilir, hangisinin ötekine uyması gerektiğini araştırabilirlerdi. İlkin bu olanak vardı, insanın yüreğinde olan, yaratıkların dünyaya hizmet etmek mi, yoksa hizmet görmek için mi geldiklerini gösteren şu zorlu sapınç nedeniyle vardı. Vardı bu olanak, çünkü toplum da, birey de tüm becerilerini göstermemişti daha” (s. 101-102).
“Fatihler eylemin gerçekte yararsız olduğunu bilirler. Bir tek eylem vardır yararlı olan: insanı ve yeryüzünü yeni baştan düzeltecek eylem. İnsanları hiçbir zaman yeni baştan düzeltecek eylem. İnsanları hiçbir zaman yeni baştan düzeltmeyeceğim. Ama ‘öyleymiş gibi’ yapmak gerek. Çünkü çarpışmanın yolu beni tenle karşılaştırıyor. Alçalmış da olsa, tek benim tek kesinliğim. Ancak o yaşatır beni” (s. 103).
Camus, Albert (2015). Sisifos Söyleni, (çev. Tahsin Yücel), Can Yayınları, İstanbul.
Salutatorium 
Bir Cevap Yazın