” (alm. söz. da, orada; sein, olmak’dan). Varoluşçu felsefede, özellikle Heidegger’de tekil ve somut bir varlık olarak insan ya da bu insanın varoluşu. ‘Dasein’ı ilk olarak Heidegger Sein und Zeit’ de (Varlık ve zaman) kullandı. Bu terim insanın dünyadaki etkin varoluşunu belirler. Buna göre, insan herhangi bir nesne değildir, bir insanın başka insanlarla bulunması bir taşın başka taşlarla bulunmasına benzemez, insan boşlukta yer
kaplayan olmaktan daha çok bir şeydir: o ‘yönelgen’ bir varlıktır, algılayan, isteyen, eylemde bulunan ve bu yüzden olanaklarının sağladığı kesin bir özgürlük içinde ve buna bağlı olarak geleceğin belirsizliği içinde bunaltıya ya da boğuntuya düşen bir varlıktır” (s. 116).
Timuçin, Afşar (2004). Felsefe Sözlüğü, Bulut Yayınları, İstanbul.
Salutatorium 
Bir Cevap Yazın