“(fr. fin; alm. Ende, Zwec; ing. end, purpose). Ulaşılmak istenen nokta. Gerçekleştirilmesi düşünülen amaç. Yönelinen bir son nokta. Her erek bir tasarımın sonucudur ve ulaşılması bir sınırı belirler. Latincede finiş ‘sınır’ demektir. Kendinde erek, Kant felsefesinde öznel ya da göreli ereğe karşıt olarak nesnel ya da zorunlu erektir. Öznel ya da bireysel ereğin evrensel bir geçerliliği yoktur. Buna göre somut varlık olarak insan çeşitli ereklerin aracı olabilir, kendi için çeşitli erekler koyabilir; ama insanda gerçekleşmiş olan ussal doğa bir kendinde erek olarak vardır ve mutlaktır” (s. 196).
Timuçin, Afşar (2004). Felsefe Sözlüğü, Bulut Yayınları, İstanbul.
Salutatorium 
Bir Cevap Yazın