” (fr. ascétisme; alm. Asketih; ing. ascetism). Tanrı’ya ulaşmak yolunda hazlardan kaçışı
ve acıya yönelişi öngören dinsel tutum. Hazların ve acıların üstüne çıkarak, yaşamsal gereksinmeleri en az ölçülerde karşılayarak ruh yüceliğine ulaşmayı öngören ahlak yöntemi. Çilecilik gizemli dinsel yaşamın zorunlu bir uygulaması gibidir ve tüm bedensel ya da duyumsal hazlardan kaçışı, tüm dünya işlerini bir yana bırakarak yüce olana yönelişi önerir. Bu kaçış ve bu yöneliş insana yetkin bir ahlaki yaşam sağlayacaktır. Doğaüstünden çok doğal olana yönelen en eski uygarlıklarda elbette çileciliğe yer yoktur. Çilecilik yunan uygarlığında, belki de tek tanrıcılığa eğilimin başlamasıyla ortaya çıkmıştır. Ruh göçüne inanan Orpheus’çu-Pythagoras’çı gelenek ve onun gelişmiş bir anlatımı olan Platon’cu felsefe gerçek anlamda çileciliğe geçişin ilk adımlan olarak alınabilir… …çilecilik bir yanıyla bir tür acıcılık olur. (Bk. ACICILIK, DİYALEKTİK)” (S. 107-108).
Timuçin, Afşar (2004). Felsefe Sözlüğü, Bulut Yayınları, İstanbul.
Salutatorium 
Bir Cevap Yazın