“Hayatın her hangi bir noktasında bir şekilde salt gerçekle yüz yüze gelen kişi, Gautama ya da İsa gibi adamlara duyduğu ve onları kutsal kalan hayranlığı yitirir; asıl korkunç olan insanların bu bok çukurundan güller yaratmış olmaları değil, bir şekilde gülü istemiş olmaları. Nedendir bilinmez ama mucize peşinde insan, onu gerçekleştirmek için her şeyi göze almaya hazır. Bir saniye için bile gözlerini gerçeğin korkunçluğuna kapatabilse, kendini fikirlerle baştan çıkaracak, bir gölgeye indirgeyecek. Bir gecede her şeyin değişeceği, hayatı dayanılır kılacak mucizenin gerçekleşeceği umuduyla her şey sineye çekilir – aşağılanma, alay, yoksulluk, savaş, suç, can sıkıntısı. Ve uzanıp da kapatacak bir el yokken bütün bu süre zarfında içeride bir sayaç tıkırdamaktadır. Bu arada birileri hayatın ekmeğini yiyip şarap yudumlar; iğrenç, iri bir karafatmayı andıran rahip mahzende gizlice şarap içerken yukardaki sokak lambasının ışığı altında bir hayalet ellerini dudaklarına götürür ve su gibi soluverir kan. Sonu gelmeyen bu işkence ve ızdıraplardan mucize doğmaz; bir rahatlama alameti bile yoktur görünürde. Fikirler sadece, katliamla beslenmesi gereken solgun, zayıf fikirler; safra gibi, gövdesi yarılan bir domuzun bağırsakları gibi dışarı fışkıran fikirler”(s.94-95).
Miller, Henry(2016). Yengeç Dönencesi, (çev. Avi Pardo), Siren Yayınları, İstanbul.
Salutatorium 
Bir Cevap Yazın