“…öncelikle kendimi, çağdaş olmayan bir felsefeci -bir zamanlar Kant’ın ‘aydınlanma’, diğerlerinin de ‘aydınlatıcı’ diye nitelediği, fakat günümüzde artık tanınmayan ve yok olmuş bir akımın taraftarı- olarak tanıtmak istiyorum. Bu da, benim bir rasyonalist olduğum ve de doğruya ve akla inandığım anlamına gelir. Fakat bu, insan aklının her şeye kadir olduğuna inandığım anlamına gelmez. Bir rasyonalist, bizim akılcılık-karşıtı dostlarımızın iddia ettiği gibi, saf bir us-varlığı olmak, diğerlerini de saf bir us-varlığına dönüştürmek isteyen bir kişi değildir. Böyle bir şey tamamen mantıksızca olur. Aklıyla hareket eden her insan ve bu nedenle de, öyle umuyorum, bir rasyonalist, aklın insan yaşamında çok sade bir işlevinin olabileceğini gayet iyi bilir. Aklın işlevi, eleştirel düşünceye, eleştirel tartışmaya yön vermektir. İşte akıl ya da rasyonalizmden söz ederken kast ettiğim tek şey, ancak eleştiriyle -diğerleriyle yürüttüğümüz eleştirel tartışmalarla ve özeleştiriyle- bir şeyler öğrenebileceğimiz inancıdır. O halde, akılcı ya da rasyonalist diye nitelediğimiz insan, diğerlerinden bir şeyler öğrenmeye hazır olan biridir; söylenenleri öylesine kabul eden değil, tersine, düşüncelerini eleştiriye açan ve de diğer düşünceleri eleştiren insandır. Burada vurgulamaya çalıştığım, ‘eleştirel tartışma’ ifadesidir: gerçek bir akılcı, bilgeliğin kendi ya da başkasının tekelinde olduğuna inanmaz. Her zaman yeni görüşlere gereksinim duyacağımızı, eleştirinin belki de bu yeni görüşlere götürmeyeceğini, ama en azından, sapla samanı birbirinden ayırmamıza yardımcı olacağını gayet iyi bilir” (s. 222).
Popper, Karl R. (2005). Daha İyi Bir Dünya Arayışı – Son Otuz Yılın Makaleleri ve Bildirileri, (çev. İlknur Aka), YKY, İstanbul.
Salutatorium 
Bir Cevap Yazın