“Swann az önce, aşkını önemsiz bir saçmalık gibi gören duygusuz insanların yüzünde okuduğu sağduyuyu dayanılmaz bulmuştu; oysa kendisine acılarının anlamsızlığından bahseden Vinteuil’in cümleciği olunca, şimdi aynı sağduyuda bir şefkat buluyordu. Aradaki fark, cümleciğin o insanların aksine, bu ruh hallerini, gelip geçicilikleri konusundaki fikri ne olursa olsun, maddi hayattan daha ciddiyetsiz bir şey olarak değil, çok daha üstün bir şey, sözü edilmeye değer tek şey olarak görmesiydi. Cümleciğin taklit etmeye, yeniden yaratmaya çalıştığı şey, mahrem bir hüznün büyüsüydü; bu büyünün özü, ifade edilmeyişi ve onu yaşayan insanın haricindeki herkese boş görünmesi olduğu halde, cümlecik bu özü yakalamış, görünür hale getirmişti. Öyle ki-ruhunda azıcık müzisyenlik olan- bütün dinleyiciler, daha sonra gerçek hayatta, yanı başlarında filizlenen her aşkta bu büyüyü gözden kaçıracakları halde, cümleciği dinlerken aynı büyünün değerini kavrıyor, ilahi hoşluğunu tadıyorlardı. Hiç şüphesiz, cümleciğin bu büyüyü ifade etmek için kullandığı biçim, bir dizi düşünceye dönüştürülemezdi. Ama Swann bir yıldır, müzik tutkusu (en azından bir süreliğine) içinde yeşermeye ve kendisine ruhunun zenginliklerini göstermeye başladığından beri, müzikal motifleri gerçek fikirler olarak görüyordu; bir başka aleme ait, farklı nitelikteki bu fikirler, karanlıkların ardında gizlenmelerine rağmen, meçhul ve zekanın nüfuz edemediği fikirler olmalarına rağmen, yine de hepsi birbirinden değişik, değer ve anlam bakımından fikirlerdi….Hatta Swann onu düşünmediği anlarda bile, cümlecik, maddi karşılığı olmayan bazı kavramlarla, ışık, ses, derinlik, tensel haz gibi kavramlarla aynı şekilde Swann’ın zihnindeki gizli varlığını sürdürüyordu; iç yaşantımızı çeşitlendirip süsleyen değerli varlıklarımızdır bu kavramlar”(s.350-351-352)
Proust, Marcel(2015), Kayıp Zamanın İzinde (Swann’ların Tarafı), (çev. Roza Hakmen), YKY, İstanbul
Salutatorium 
Bir Cevap Yazın